To, co od razu rzuca się w oczy podczas pierwszego kontaktu z książką, to jej okładka. Pomimo tego, że jej treść dotyczy złamania kodu Enigmy stosowanej w U-Bootwaffe podczas Drugiej Wojny Światowej, to przedstawia ona okręt podwodny z okresu Zimnej Wojny, kiedy to wspomniana już maszyna szyfrująca nie była od dawna wykorzystywana. Od razu nasuwa się również pytanie, czy nikt w wydawnictwie nie zadał sobie nawet najmniejszego trudu aby się zastanowić, czy takie połączenie ma jakiś sens? Sam bowiem muszę przyznać, że widząc taką okładkę, i mając w pamięci różne wcześniejsze wpadki Bellony, do zakupu książki skusiła mnie tylko i wyłącznie jej cena na wyprzedaży. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że okładka to jedyny minus książki, i nie przekłada się na całe szczęście na jej zawartość. A to, że bardzo zniechęca do jej zakupu, to już inna kwestia, która powinna dać sporo do myślenia "specom" z działu marketingu.

Autor przedstawia w książce historię złamania kodu Enigmy stosowanej w niemieckiej marynarce wojennej - Kriegsmarine. Polskie tłumaczenie opiera się na drugim wydaniu z 2009 roku, które zostało poprawione i uzupełnione o nowe, nieznane podczas jej pisania w 2000 roku wydarzenia oraz dokumenty. Większość z tych dokumentów pochodzi z "Niemieckiego Muzeum U-Bootów" Horsta Bredowa (dawniej "Archiwum U-Bootów" w Cuxhaven), w którym Showell każdego roku spędza co najmniej kilka tygodni na przeszukiwaniu oraz weryfikacji znajdujących się tam materiałów. Dzięki bazowaniu na oryginalnych dokumentach oraz dostępie do bezpośrednich relacji członków załóg okrętów z przedstawianych przez autora zdarzeń, pod względem merytorycznym książka stoi na wysokim poziomie.

Showell opisuje wszystkie udane oraz nieudane próby przejęcia Enigmy z U-Bootów oraz statków meteorologicznych, które stosowały podobny system kodowy, a były zdecydowanie łatwiejsze w przejęciu niż jednostka bojowa w pełni uzbrojona. Najprostszym bowiem sposobem na złamanie kodu używanego przez Kriegsmarine było zdobycie wrogiej jednostki wraz ze wszystkimi tajnymi materiałami oraz z maszyną szyfrującą i jej książką kodów na czele. Autor próbuje również odpowiedzieć na pytanie: czy i jakie dokumenty mogły zostać przejęte z innych okrętów podwodnych, które zostały zniszczone bądź zatopione, a aliantom udało się na nie dostać choćby na krótką chwilę. Nie jest to proste zadanie, gdyż w czasie wojny wiele informacji celowo zostało zmienionych i zafałszowanych aby zdobyte w ten sposób tajemnice wojskowe nie ujrzały światła dziennego, i nie dostały się do publicznej wiadomości.

Najciekawszy z całej książki jest ostatni rozdział, w którym autor stawia interesującą tezę, wedle której, to nie złamanie kodu Enigmy przyczyniło się do przegrania przez U-Bootwaffe "Bitwy o Atlantyk", a wynalezienie, i późniejsze skuteczne użycie przez aliantów radionamierników Huff-Duff. Dzięki dokładnej lokalizacji nadającego U-Boota, można było wysłać w to miejsce grupę okrętów, i skutecznie uniemożliwić działania bojowe okrętu podwodnego. W takim przypadku treść nadawanego szyfrogramu schodziła na dalszy tor, a głównym celem stawało się zniszczenie okrętu. Obowiązkowe składanie raportów - nawet podczas ogólnie przyjętej zasady ciszy radiowej - umożliwiało bardzo łatwe lokalizowanie wszystkich wychodzących, będących już w morzu oraz powracających do baz U-Bootów. Z tymi twierdzeniami autora trudno się nie zgodzić, aczkolwiek na pewno złamanie kodu Enigmy zdecydowanie skróciło "Bitwę o Atlantyk", jak i całą wojnę.

Książka jak najbardziej godna polecenia.